نقش ارتودنسی در ایمپلنت

نقش ارتودنسی در ایمپلنت

در این مقاله در وب سایت دکتر علیرضا نیک کردار به تفضیل در مورد ارتباط دو رشته مهم دندانپزشکی یعنی ارتودنسی و ایمپلنت می پردازیم و از ارتباط تنگاتنگی که در موارد خاص با یکدیگر دارند صحبت می کنیم :

به طور کلی ارتباط ارتودنسی و ایمپلنت در سه مورد اصلی اتفاق می افتد :

• ایجاد فضا برای قراردادن ایمپلنت
• استفاده از ایمپلنت برای انکوریج ارتودنسی
• فراهم کردن استخوان کافی توسط ارتودنسی برای ایمپلنت گذاری

ایجاد فضا برای قرار دادن ایمپلنت

هنگامی که دندانی از دست می رود اگر بلافاصله توسط ایمپلنت یا بریج های پروتز جایگزین نشود باعث می شود که دندان های کناری به سمت فضای دندان از دست رفته حرکت کنند (شکل ۱).

 این مورد باعث می شود که هم دندان های کناری کج شوند و هم فضای دندانی که می خواهد با ایمپلنت جایگزین شود محدود شود و از دست برود. اگر این اتفاق بیفتد متخصص ارتودنسی ناگزیر است که دندان های کناری را به محل قبلی خود هدایت کند و ریشه های آن ها را نیز در صورت نیاز جابه جا و موازی یکدیگر نماید (شکل ۲).

 سپس ایمپلنتولوژیست پس از درمان ارتودنسی مبادرت به قرار دادن ایمپلنت می نماید.

بنابراین بهتر است زمانی که دندانی از دست می رود، برای این که دچار زحمت و هزینه های درمان های تکمیلی (در اینجا ارتودنسی) نشویم، بلافاصله آن را با پروتز و ایمپلنت جایگزین کنیم.

استفاده از ایمپلنت برای انکوریج ارتودنسی

انکوریج ارتودنسی یکی از مباحث مهم و حیاتی در رشته ارتودنسی می باشد. از نظر لغوی انکوریج به معنای تکیه گاه و لنگرگاه تعریف شده است. به این معنی که وقتی نیروی ارتودنسی به دندان یا گروهی از دندان ها وارد می کنیم، طبق قانون سوم نیوتن، عکس العمل این نیرو به همان اندازه و در خلاف جهت به جایی باید وارد شود که  آن را خنثی کند.

این محل که قرار است نیروی ارتودنسی را خنثی کند باید آن قدر قوی باشد که خود دچار حرکت ناخواسته و اضافی نشود.

اگر این تکیه گاه مثلا دندان های آسیاب بزرگ باشند که استحکام بیشتری دارند در برابر نیروهای ارتودنسی کمی جابجا می شوند و اگر نیروی بزرگ و نامتعارفی را قرار باشد خنثی کنند، این جابه جایی و حرکت ناخواسته آن ها بیشتر هم می شود.

بنابراین ما به تکیه گاه یا انکوریجی احتیاج داریم که نیروی عکس العمل ارتودنسی را به صورت تقریبا کامل خنثی کند.

ایمپلنت ها چنین خصوصیاتی را دارا می باشند چرا که داخل استخوان بوده و اتصال خیلی محکمی با آن پیدا می کنند و با نیروی ارتودنسی به حرکت در نمی آیند و این برای متخصص ارتودنسی ایده آل می باشد.

فراهم کردن استخوان کافی توسط ارتودنسی برای ایمپلنت گذاری

دندانی که از دست می رود علاوه بر این که دندان های مجاور به سمت آن فضا به حرکت در می آیند، یک عیب دیگر نیز دارد و آن این است که استخوان ناحیه بی دندانی به مرور زمان دچار تحلیل می شود و از دست می رود که این تحلیل هم عرضی بوده و نازک می شود و هم از نظر ارتفاع دچار کاهش می گردد.

اگر کیفیت خوب استخوانی موقع ایمپلنت وجود نداشته باشد، یعنی عرض کم و ارتفاع نامناسبی وجود داشته باشد، ایمپلنتولوژیست نمی تواند ایمپلنت خود را قرار دهد. راهکار های زیادی برای رفع این مشکل وجود دارند اما شاید بهترین آن ارتودنسی است.

در این روش یکی از دندان های مجاور را در طول ناحیه بی دندانی عبور می دهیم (البته اگر عرض ناحیه بی دندانی خیلی کم شده باشد ممکن است نتوان از این روش استفاده کرد) و حرکت ارتودنتیک دندان در طول فضای بی دندانی باعث ساخت استخوان می شود. سپس ناحیه دندان حرکت داده شده که اکنون در دسترس است را با ایمپلنت جایگزین می کنیم (شکل ۳).

البته این روش از نظر زمانی طولانی بوده و سطح نیروی ارتودنسی باید بسیار کم باشد. به این روش orthodontic – implant site development گفته می شود.