اجزا ارتودنسی ثابت
دستگاه ارتودنسی ثابت شامل اجزایی است که باعث می شود نیروی ارتودنسی در جهت و مقداری که متخصص ارتودنسی مطلوب می داند، به دندان ها منتقل شده و باعث حرکت آن ها شود. این اجزا شامل براکت ها، سیم ها، الاستیک ها، فنرها، بندها، پیچ ها، و اجزاء فرعی تر می شوند.
براکت ها
براکت های ارتودنسی می توانند از جنس فلز، سرامیک یا پلاستیک باشند (شکل ۱).
براکت ها از هر نوعی که باشند برای هر دندان اختصاصی بوده و دارای زوایای مشخصی در درون شیار خود هستند که باعث می شوند دندان موقعیت و زاویه مخصوص و استاندارد خود را پیدا کند (شکل ۲). درگیر شدن سیم های ارتودنسی در این شیار مخصوص باعث حرکت دندان ها و استقرار موقعیت نهایی آنها پس از جابجایی می شود.
سیم ها
سیم های ارتودنسی دارای اندازه های گوناگون (مثلا ۱۸ هزارم اینچ) هستند که در ابتدای درمان، از سیم های نازکتر و با انعطاف بیشتر و با پیشرفت درمان از سیم های با ضخامت بیشتر استفاده می شود (شکل ۳). جنس سیم های ارتودنسی هم متنوع است و از نیکل تیتانیوم و فولاد زنگ نزن و نیکل – کروم – کبالت در ساخت آن ها استفاده می شود.
فنرها
فنرهای ارتودنسی ممکن است توسط ارتودنتیست در مقاطع مختلف درمان به کار گرفته شوند و شامل انواع باز (Open) و بسته (Closed) هستند که به ترتیب باعث ایجاد فضا و بستن فضا می شوند. جنس فنرها هم معمولا فولاد زنگ نزن و نیکل تیتانیوم هستند (شکل ۴).
الاستیک ها
الاستیک های ارتودنسی یا همان کش های ارتودنسی، اجزایی هستند که آن ها هم وظیفه تولید نیرو را دارا می باشند. برخی از آن ها ثابت و روی دندان ها قرار می گیرند و انواع دیگر، آن هایی هستند که ارتودنتیست از بیمار می خواهد که به طور روزانه آن را بگذارد و بردارد (شکل ۵).
بندها
اجزاء فلزی هستند که اکثرا روی دندان های آسیاب بزرگ اول قرار می گیرند. این بندها دور تا دور دندان را در بر می گیرد و معمولا اجزایی برای قرارگیری کش ها و فنرها دارد (شکل ۶).
پیچ ها
پیچ های ارتودنسی (معمولا به شکل Mini-Screw) اجزایی هستند که به دندان ها متصل نمی شوند بلکه مستقیما داخل استخوان به شکل مکانیکی قرار می گیرند و به طریقی دندان ها به آن ها متصل می شوند به شکلی که یا به حرکت دندان ها کمک می کنند یا در مواردی که باید دندان ها کاملا بدون حرکت و در موقعیت فعلی باقی بمانند، نقش خود را ایفا می کنند (شکل ۷).